Met het Healing Earth-platform verbinden Garsett Larosse en zijn team ‘Levenskunst’ met ‘Duurzaamheid 2.0’.

Wat ben je met een goede job als je naast je schoenen loopt van de stress? Garsett Larosse ontdekte al op jonge leeftijd de gouden formule om burnout te vermijden: leef vanuit verbondenheid, en wat je nodig hebt, stroomt vanzelf naar je toe.

Van stress lijkt Garsett Larosse niet gauw last te hebben. De prille zestiger combineert ogenschijnlijk zonder moeite de organisatie van een ‘magisch festival vol  levenskunst’ (Body & Soul), met het beroep van leerkracht  en de functie van voorzitter bij Made with Love Projects, dat hij in 2011 samen met zijn levenspartner Fabienne Huygen oprichtte (zie Wifty interview). In 2017 lanceerde hij met een groep ondernemende vrienden tevens WISE, en We Go Circular vzw, waarmee zijn leven ‘full circle’ komt. Sinds 2018 is hij projectleider van het TEAL-Community center, een prototype van een circulair huis, met steun van Vlaanderen Circulair, dat vervolg kreeg in de beleefbeurs Lifestyle2022 en de bouw van de eerste circular lifestyle village.   Tijdens de coronacrisis organiseerde Larosse met steun van Vlaanderen, Verbeelding Werkt een online versie van Body & Soul, met tal van workshops , diverse virtuele optredens en innovatieve DJ-sets. In april 2022 richtte hij met diverse partners EcoVilla Essen op, en begin mei werd Lifestyle2022  georganiseerd in Puurs, met 70 exposanten, waaronder een circulair paviljoen.
In 2023 werd naast de EcoVilla in Essen een internationaal hoofdkwartier aan het Healing Earth-platform toegevoegd met yogastudio Temple Lotus en retreat center Chez Zen in Rennes-les-Bains aan de voet van de Franse Pyreneeën.

Garsett Larosse: Ik leef vanuit een verbonden visie op het leven. Gebeuren er af en toe ook moeilijke dingen? Natuurlijk! Maar alles hangt af van het perspectief waarin we dat plaatsen. Zo’n verbonden visie ontwikkelen, dàt is echte veerkracht!

De Levenskunstenaar: Je was al op jonge leeftijd met spiritualiteit bezig.

Garsett: Mijn vader begon serieus te zoeken naar de zin van het leven toen hij 40 werd. Als rebelse puber deed ik natuurlijk ‘het tegenovergestelde’:   terwijl hij zich bezighield met Oosterse mystiek, richtte ik mij op de ‘Westerse’ psychologie van Jung, Assagioli en Maslow. We wisselden ook uit, natuurlijk. Ging hij naar de theosofen, dan experimenteerde ik weer met meditatie. Ik startte met TM (transcendente meditatie red.) op mijn veertiende. Tijdens mijn studies aan de Universiteit Antwerpen deed ik onderzoek naar de hersenpatronen van niet-conventionele bewustzijnstoestanden. Ik had toen net De Aquariussamenzwering van Marilyn Ferguson gelezen en was in de ban van de nieuwe mogelijkheden in de wetenschap. Mijn pad was in eerste instantie dat van Jnana Yoga (pad van de Kennis), gekoppeld aan Raja Yoga (pad van Meditatie).

De Levenskunstenaar: Hadden je medestudenten daar oren naar?

Garsett: (schaterlacht) Ze moesten wel! Ik was in die periode namelijk ook heel actief in de studentenpers, als mede-oprichter en hoofdredacteur van De Antwerpse Student en Student 2000 Magazine. Daarin publiceerde ik regelmatig artikels over onderwerpen zoals Boeddhisme, internationale uitwisseling met Japan (macrobiotiek e.d.) en de nieuwste inzichten op het gebied van systeemdenken en de constructivistische leertheorie.  

Ik had toen al een diploma van regent Nederlands-Engels-Moraal op zak, maar door mijn studentenactiviteiten — met als hoogtepunt een bezoek aan de keizer van Japan — verlengde ik mijn studies als POL & SOC-student aan de UFSIA (Universiteit Antwerpen).
Mijn 2de jaar deed ik in avondonderwijs, want overdag werkte ik voltijds als videotex-editor bij De Financieel Ekonomische TIJD. Videotex was de voorloper van het World Wide Web en Jan Lamers, de antroposofische baas van De TIJD zei toen tegen mij: “Ja Garsett, er is toch niemand die dat gestudeerd heeft, dus doet gij dat dan maar he.”

Ecologie en nieuwe media

Garsett: Ik leerde meer in de praktijk dus ik ruilde de universitaire schoolbanken in voor de Apple computers van De TIJD, waarop ik tijdens mijn middagpauze ‘desktop publishing’ leerde. Ik had daar de rest van mijn leven kunnen werken, maar mijn aandacht werd getrokken door de zgn ‘nieuwe sociale bewegingen’: de milieubeweging, vredesbeweging, vrouwenbeweging, 3de en 4de-wereldbeweging. Dáár voelde ik de dynamiek. We schrijven eind jaren tachtig, begin jaren negentig, en er was daar een grote nood aan professionalisering. In eerste instantie zou ik die professionalisering een duwtje in de rug geven door een verbindend magazine samen te stellen voor alternatieve financier Netwerk Vlaanderen (nu Fairfin). Daarna ben ik mij gaan focussen op milieu en duurzaamheid, door boeken te vertalen van het Worldwatch Institute (een gerenommeerd Amerikaans onderzoeksinstituut red.). Met mijn vriend Gunter Pauli richtte ik een uitgeverijtje op, alsook de Europese tak van dat instituut: Worldwatch Europe. Het was de alarmistische fase van de ecologische beweging, en wij gingen overal de boodschap verspreiden, vooral bij politici en bedrijfsleiders.

De Levenskunstenaar: het was de tijd van het VN Brundtland-rapport: Our Common Future

Garsett: Inderdaad. Daarin werd voor het eerst de term ‘duurzame ontwikkeling’ op de agenda van de wereldleiders geplaatst. Er was die befaamde UNCED-Top in Rio waar 172 regeringsleiders bij elkaar kwamen om daarover te spreken. Het is grappig dat ik met mijn destijds opgerichte DTP-bedrijfje Ecographics toen het UNCED-Rapport van de Europese Commissie heb mogen vormgeven in 5 talen. Ik was wel vaker op een vreemde manier betrokken bij zo’n betekenisvolle initiatieven. Zo ook bij de creatie van de eerste ecologische fabriek van de wereld, toen ik Gunter Pauli als financieel adviseur introduceerde bij Ecover. Enkele maanden later zou hij als CEO het bedrijf op een internationaal groeipad zetten. En een jaar later, in 1993, kocht ik samen met enkele vrienden een versleten hotelletje met het doel om het bouwbiologisch te renoveren. Ecotopia was geboren: een unieke mix van ecohuis en virtuele onderneming: een netwerk van allerlei partners die samenwerkten op projectbasis. Tijdens één van de eerste meetings introduceerde ik de gebroeders Caudron van The Reference tot Jan Lamers van De TIJD, en zo ontstond de eerste professionele website van België!

Naar een Europese en mondiale werking

De magie die toen op Vlaamse niveau plaatsvond, kreeg ook een internationale dimensie toen het pas opgerichte EPE (European Partners for the Environment) een hoofdkwartier zocht. Via de Worldwatch-contacten belandde deze organisatie van Europese top-stakeholders bij Ecotopia, waarbij ik de rol van uitvoerend secretaris kreeg toebedeeld. Opnieuw mocht ik meewerken aan de publicatie van veel baanbrekende monografieën over duurzaamheid in zowat alle economische sectoren, en dit gevoed door de opinies van hun invloedrijke leden: de Europese werkgevers, vakbonden, milieuorganisaties, consumentenorganisaties enz. Wij ijverden hard voor duurzame normen op het gebied van productie en consumptie, en ook al waren de ISO 1400x-normen een sterk afgezwakte versie van wat wij wilden, de verdienste was dat er mede onder onze impuls een  systeem is ontstaan waardoor alle bedrijven zich konden engageren in een systeem van continue milieuverbetering. Omdat je moet toepassen wat je preekt, ben ik dan ook als eco-consultant gaan werken. Ik deed dat o.m. voor de Nederlandse transnational Van Melle (producent van snoepjes zoals Mentos en Fruitella), waarvoor ik een rapporteringstool voor hun Milieubarometer ontwikkelde als kern van een integraal milieuzorgsysteem. Ik ben dat vervolgens gaan helpen invoeren in hun wereldwijde vestigingen, van Nederland, Polen en Brazilië tot in Indonesië. 

Een nieuwe economie als motor van een nieuwe samenleving

De Levenskunstenaar: Wat voor doel had je eigenlijk met die mix van ecologie en nieuwe media?

Garsett: Het was mij door de vertaling van die Worldwatchrapporten duidelijk geworden dat duurzaamheid in de huidige economie moeilijk haalbaar zou zijn, zelfs met de uitbreiding naar People, Planet en Profit. Ook al zou elke fabriek zero emissions uitstoten, dan nog zou onze wereld niet duurzaam zijn. En sociale verantwoordelijkheid is mooi, maar adresseerde alleen de buitenkant. Er moest een nieuw soort van economie komen op basis van niet materiële grondstoffen, een soort van interactieve beleveniseconomie, maar dan van hoogwaardige ervaringen die het milieu niet schaden. Het was de tijd dat ik sleutelde aan een ‘verrijkend levensstijlkompas’ en coöperatieve kennisportalen. Jarenlang programmeerde ik samen met een software-ingenieur revolutionaire software via Ecotopia-spin-off WebAssistant.com. Met initiële steun van het IWT en angel investor Izaak Van Melle slaagde ik erin de software internationaal te verkopen voor uiteenlopende deeltoepassingen.  De Vlaamse universiteiten en de OESO waren mijn klanten, evenals een netwerk van Amerikaanse topadvocaten, gespecialiseerd in medical malpractice.  Maar de wereld was nog niet klaar voor de échte bedoeling van het platform: een marktplaats te worden van verrijkende ervaringen die via het Internet uitgewisseld kunnen worden, hetzij gratis voor bv. educatieve doeleinden, hetzij tegen betaling als onderdeel van een gedematerialiseerde, duurzame en verrijkende wereldeconomie. Klinkt dat een beetje megalomaan? Grote visies worden in België niet zo geapprecieerd. Daarvoor moet je in Amerika zijn, waar ze genoeg geld kunnen ophalen om jarenlang gratis diensten aan te bieden en miljoenen te investeren in server-parken. Zo zijn Google en Facebook begonnen en zijn zij jarenlang kunnen groeien tot de winstgevende platformen die zij vandaag de dag zijn. Ik had niet die financiële backing en ploeg om mijn servers uit te breiden en te onderhouden.

Een drastische omkeer: de weg van het Hart

De Levenskunstenaar: Wat heb je toen geleerd?

Garsett: Dat een visie moet geaard zijn in alledaags  geluk en praktische levensomstandigheden. Ik leefde  teveel in mijn hoofd en bezat dan wel de tools om versneld kennis op te bouwen en uit te wisselen,  maar dat maakte mij niet echt gelukkig. Ik wou ook  niet medeplichtig zijn aan een systeem waarmee men versneld kennis kon bouwen rond eender wat, zoals  ‘betere wapens’ of ‘manieren om efficiënter  suikersnoepjes’ te maken. Bedrijven waren in het  beste geval wel geïnteresseerd in mijn software om  beter te communiceren en kennis te versnellen, maar niet in een écht verbonden visie, en er was weinig  bereidheid om er creatief mee aan de slag te gaan.
Het was toen dat ik veel van mijn vrienden heb  uitgenodigd op een feestje waarop ik plechtig  aankondigde dat ik het anders zou aanpakken. Ik  was toe aan een nieuwe fase in mijn leven: het pad  van het Hart. Het was een tijd waarin ik terug veel  muziek speelde, mantra’s chantte (bhakti yoga) en begon les te geven als bewust vervangend leerkracht. Ik kwam als leerkracht moraal terecht in zeer uiteenlopende klassen, soms met 30  pubers, waarvan een half dozijn met zgn. leerstoornissen. Het leerplan gaf mij veel vrijheid, en ik begon mijn inzichten door te geven in de vorm van creatief groepswerk rond het thema ‘het ecodorp’. Daarmee nodigde ik de leerlingen uit om aan de hand van vragen een dorp te tekenen en te presenteren waar mens en natuur met elkaar in harmonie samenleven. Door de kennis door henzelf te laten opbouwen ontstond er een enorme creativiteit en een veelheid van visies op duurzaamheid die wél in min- of meerdere mate verbonden waren, en die met veel enthousiasme voor de klas gepresenteerd werden. Tussendoor vertelde ik wijsheidsverhalen en zongen we samen liedjes, die ik op mijn gitaar speelde. 

Ik heb geleerd dat het pad van het Hart wel voldoening geeft, maar niet altijd rimpelloos verloopt. In die tijd werd ik ook secretaris van het Hindu Forum van België en richtte mee het Hindu Forum van Europa op: een activiteit die door de toenmalige inspectie van moraal niet in dank werd afgenomen. Ik werd op non-actief geplaatst en ook mijn relatie leed daar onder. Ik sloeg mij er doorheen als HR-manager bij zonnepaneel-pionier IZEN en door een Vredeshuisnetwerk op te bouwen met steun van minister van Cultuur Anciaux, maar moest eerst nog een periode in mijn leven afsluiten. Toen mijn vrouw verliefd werd op een van mijn ex-werknemers stortte mijn wereld in. Ook zij was toe aan een nieuw pad en na 9 maanden vechten om de familie bij elkaar te houden, kon ik haar plots loslaten. Het was toen dat ik, soms in tranen luisterend naar mantra-muziek, geleidelijk in mijn Hart geland ben. De energiestroom, die in India kundalini wordt genoemd, was ontwaakt. Er was in mij iets geopend en ik was meer dan ooit nieuwsgierig om de energetische wereld te ontdekken en te ervaren.

Zie ook: DEEL 2 van het interview met Garsett Larosse, organisator van het Body & Soul Festival en coördinator van www.healing-earth.org.